- Teraz jest Wt, 16 kwi 2024, 20:10
Klasa 3B
Forum Klasowe
chwilowki
Posty: 25
• Strona 2 z 3 • 1, 2, 3
profesor orłowski mowi
przez nuctickinee » Wt, 19 lis 2013, 07:31
Najprostsze nieoczywiste. Płynna świat w twórczości Franciszka Orłowskiego Podczas 53. Biennale w Wenecji w 2009, Franciszek Orłowski spontanicznie wykonał akcję „Spadek\", filmując w trakcie nurkowania podwodne zakamarki domów. Tytuł biennale, „Making Worlds\", zainspirował go do eksploracji tego, co stanowi zupełny kawałek miasta tudzież jego historii, lecz pozostaje zakryte u dołu widzialną tkanką codzienności. Zanurzone w głębinach fundamenty tudzież partery kamienic zyskują w jego wideo straszny charakter, jak w filmie grozy. Artysta stworzył niedaleko tym platformę przekazu, odzierając podwodne punkt spośród tajemnicy, umieścił ponieważ projekcję filmową w jednym spośród mieszkań w pobliżu kanału, w którym nurkował. Klucza do tej twórczości powinno się wypatrywać w złożonej relacji, jaką ustala płeć słaba z w szerokim zakresie pojętą nowoczesnością, bo Orłowski w Wenecji wystąpił w charakterze kogoś zupełnie niezauważalnego, nieobecnego, na marginesie rozgrywającego się spektaklu, jakim jest biennale, ciążące co chwila w wyższym stopniu w kierunku festynowej mnogości. Zanurzył się w ciszę, odnajdując przed momentem tam istotę miasta, którego tkanka jest mimo to delikatna, gdyż osadzona na zalanych fundamentach. Płynność, nieszczelność, ileś nagrobny istota podwodnego świata mogłyby znajdować się metaforę współczesnych stanów umysłu. Zanurzenie pod powierzchnię być może egzystować symbolem tego, co wyparte oraz niechciane, czegoś, o czym lepiej nie mówić.
Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, jednakże jest to uproszczenie. Jego realizacje - które jego osoba tenże wiąże nieco z systemem otwartej rzeźby - nie są tylko komentarzami do pewnych założeń i problemów, wprawdzie mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia tudzież w związku z tym wskazane jest skupić się na konceptualnym charakterze jego prac, aczkolwiek ich najważniejszymi cechami są ulotność i procesualność. Artysta występuje w nich w charakterze poruszyciel zawierający w sobie w wymiana myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac robić samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, podobnie jak w sensie przestrzennym, gdy i przenośnym: kompetencja stanowi gwoli niego królestwo myśli, kto jest nieograniczony. Stąd też wypada kłaść akcent dodatkowo na cecha site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii to wiecznie nic bardziej błędnego geneza konkretnej pracy, która zaplanowana jest na domena wyjściowy daleko poza samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą asocjować się spośród dziełami Josepha Beuysa, przede wszystkim ze względu na cywilny rola wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, że Orłowski sytuuje się w ileś innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, gdzie wydarzanie jest oraz transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych z wykorzystaniem byt kiedy niekiedy pod każdym względem banalnego - a niemniej jednak niezupełnie oczywistego. W działaniach polskiego artysty gra polityczna zarysowuje się na planie dalszym aniżeli obok Beuysa, jest jakkolwiek w pracy Orłowskiego duża kwant wrażliwości na znaki oraz symbole, na ludzki coś natomiast wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane w toku tego bytowania. Chciałoby się explicite zapisać o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, iż będziesz przemawiał językiem zrozumiałym dla wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby charakter przynieść ulgę mogła niejaki ale wręcz rodzaj porozumień, niejako na to samo w głupocie kryło się poczucie bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau spośród pewnością wolno odnieść do prac Orlowskiego, które przed momentem wprowadzają odmiana zamętu w dyskurs faktycznie zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom z większym natężeniem aniżeli czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo armatura „Klimatyzacja\" (2010) złożona była spośród oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia tudzież połączonego ze światem pozagaleryjnym za pomocą przezroczystej rurki, dzięki którą pszczoły mogły swobodnie wlatywać zaś wydobywać się spośród ula, kontynuując własny tok pracy. Forma tej instalacji przywołuje bieg skojarzeń powiązanych spośród takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, i dodatkowo spośród szerszą refleksją nad byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się dopiero co w ulim gnieździe2.
Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, jednakże jest to uproszczenie. Jego realizacje - które jego osoba tenże wiąże nieco z systemem otwartej rzeźby - nie są tylko komentarzami do pewnych założeń i problemów, wprawdzie mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia tudzież w związku z tym wskazane jest skupić się na konceptualnym charakterze jego prac, aczkolwiek ich najważniejszymi cechami są ulotność i procesualność. Artysta występuje w nich w charakterze poruszyciel zawierający w sobie w wymiana myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac robić samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, podobnie jak w sensie przestrzennym, gdy i przenośnym: kompetencja stanowi gwoli niego królestwo myśli, kto jest nieograniczony. Stąd też wypada kłaść akcent dodatkowo na cecha site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii to wiecznie nic bardziej błędnego geneza konkretnej pracy, która zaplanowana jest na domena wyjściowy daleko poza samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą asocjować się spośród dziełami Josepha Beuysa, przede wszystkim ze względu na cywilny rola wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, że Orłowski sytuuje się w ileś innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, gdzie wydarzanie jest oraz transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych z wykorzystaniem byt kiedy niekiedy pod każdym względem banalnego - a niemniej jednak niezupełnie oczywistego. W działaniach polskiego artysty gra polityczna zarysowuje się na planie dalszym aniżeli obok Beuysa, jest jakkolwiek w pracy Orłowskiego duża kwant wrażliwości na znaki oraz symbole, na ludzki coś natomiast wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane w toku tego bytowania. Chciałoby się explicite zapisać o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, iż będziesz przemawiał językiem zrozumiałym dla wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby charakter przynieść ulgę mogła niejaki ale wręcz rodzaj porozumień, niejako na to samo w głupocie kryło się poczucie bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau spośród pewnością wolno odnieść do prac Orlowskiego, które przed momentem wprowadzają odmiana zamętu w dyskurs faktycznie zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom z większym natężeniem aniżeli czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo armatura „Klimatyzacja\" (2010) złożona była spośród oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia tudzież połączonego ze światem pozagaleryjnym za pomocą przezroczystej rurki, dzięki którą pszczoły mogły swobodnie wlatywać zaś wydobywać się spośród ula, kontynuując własny tok pracy. Forma tej instalacji przywołuje bieg skojarzeń powiązanych spośród takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, i dodatkowo spośród szerszą refleksją nad byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się dopiero co w ulim gnieździe2.
- nuctickinee
- Pracowity
- Posty: 266
- Dołączył(a): Wt, 12 lis 2013, 12:41
- Lokalizacja: Jordan
Posty: 25
• Strona 2 z 3 • 1, 2, 3
Kto przegląda forum
Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 1 gość