chwilowki

Masz Pomysł na wycieczkę? Napisz go tutaj !

steatuermPN

Postprzez Uniteboubbise » So, 9 lis 2013, 13:55

Super akne
Uniteboubbise
Pracowity
 
Posty: 202
Dołączył(a): Pt, 8 lis 2013, 19:27

Postprzez » So, 9 lis 2013, 13:55

 

steatuermPN

Postprzez Uniteboubbise » So, 9 lis 2013, 13:58

Uniteboubbise
Pracowity
 
Posty: 202
Dołączył(a): Pt, 8 lis 2013, 19:27

steatuermPN

Postprzez Uniteboubbise » So, 9 lis 2013, 14:01

Uniteboubbise
Pracowity
 
Posty: 202
Dołączył(a): Pt, 8 lis 2013, 19:27

steatuermPN

Postprzez Shiergearisse » So, 9 lis 2013, 15:02

Shiergearisse
Pracowity
 
Posty: 100
Dołączył(a): So, 9 lis 2013, 14:52

orłowski

Postprzez Goksopepini » Pn, 11 lis 2013, 13:41

Najprostsze nieoczywiste. Płynna świat w twórczości Franciszka Orłowskiego Podczas 53. Biennale w Wenecji w 2009, Franciszek Orłowski spontanicznie wykonał akcję „Spadek\", filmując w trakcie nurkowania podwodne zakamarki domów. Tytuł biennale, „Making Worlds\", zainspirował go aż do eksploracji tego, co stanowi wnikliwy detal miasta zaś jego historii, aczkolwiek pozostaje zakryte pod spodem widzialną tkanką codzienności. Zanurzone w głębinach fundamenty oraz partery kamienic zyskują w jego wideo chmurny charakter, jak w filmie grozy. Artysta stworzył przy tym platformę przekazu, odzierając podwodne położenie spośród tajemnicy, umieścił ponieważ projekcję filmową w jednym spośród mieszkań w pobliżu kanału, w którym nurkował. Klucza do tej twórczości wypada uganiać się w złożonej relacji, jaką ustala białogłowa z szeroko pojętą nowoczesnością, ponieważ Orłowski w Wenecji wystąpił w charakterze kogoś absolutnie niezauważalnego, nieobecnego, na marginesie rozgrywającego się spektaklu, jakim jest biennale, ciążące raz za razem w wyższym stopniu w kierunku festynowej mnogości. Zanurzył się w ciszę, odnajdując tylko tam istotę miasta, którego tkanka jest jednakże delikatna, dlatego że osadzona na zalanych fundamentach. Płynność, nieszczelność, ileś grobowy istota podwodnego świata mogłyby znajdować się metaforę współczesnych stanów umysłu. Zanurzenie poniżej powierzchnię być może stanowić symbolem tego, co wyparte zaś niechciane, czegoś, o czym lepiej nie mówić.

Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, natomiast jest owo uproszczenie. Jego realizacje - które on tenże wiąże raczej spośród systemem otwartej rzeźby - nie są jeno komentarzami aż do pewnych założeń natomiast problemów, niemniej mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia natomiast tedy należałoby skupić się na konceptualnym charakterze jego prac, jednakże ich najważniejszymi cechami są ulotność zaś procesualność. Artysta występuje w nich jako poruszyciel włączający w obieg myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac działać samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, zarówno w sensie przestrzennym, gdy oraz przenośnym: obszar stanowi dla niego obszar myśli, który jest nieograniczony. Stąd także powinno się stawiać emfaza także na atrybut site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii to zawżdy na to samo początek konkretnej pracy, która zaplanowana jest na sfera wynikowy hen pomijając samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą asocjować się z dziełami Josepha Beuysa, zwłaszcza ze względu na społeczny sens wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, że Orłowski sytuuje się w cokolwiek innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, dokąd wydarzanie jest również transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych za sprawą coś nieraz całkiem banalnego - tudzież niemniej jednak niespełna oczywistego. W działaniach polskiego artysty polityka zarysowuje się na planie dalszym aniżeli u Beuysa, jest acz w pracy Orłowskiego duża ilość wrażliwości na znaki natomiast symbole, na ludzki byt oraz wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane w czasie tego bytowania. Chciałoby się bez ogródek zapisać o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, że będziesz przemawiał językiem zrozumiałym gwoli wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby istota odciążyć mogła niejaki wręcz przeciwnie odmiana porozumień, bez mała ale wręcz w głupocie kryło się wrażenie bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau spośród pewnością można odnieść aż do prac Orlowskiego, które dopiero co wprowadzają forma zamętu w dyskurs tak zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom bardziej niż czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo armatura „Klimatyzacja\" (2010) złożona była z oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia natomiast połączonego ze światem pozagaleryjnym w środku pomocą przezroczystej rurki, przy użyciu którą pszczoły mogły bez ograniczeń wlatywać i wylatywać spośród ula, kontynuując własny bieg pracy. Forma tej instalacji przywołuje ciąg skojarzeń powiązanych z takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, zaś dodatkowo spośród szerszą refleksją ponad byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się dopiero co w ulim gnieździe2.
Goksopepini
Pracowity
 
Posty: 215
Dołączył(a): Wt, 5 lis 2013, 14:05
Lokalizacja: The Bahamas

orłowski

Postprzez Goksopepini » Pn, 11 lis 2013, 13:41

Najprostsze nieoczywiste. Płynna faktyczność w twórczości Franciszka Orłowskiego Podczas 53. Biennale w Wenecji w 2009, Franciszek Orłowski spontanicznie wykonał akcję „Spadek\", filmując w ciągu nurkowania podwodne zakamarki domów. Tytuł biennale, „Making Worlds\", zainspirował go do eksploracji tego, co stanowi drobiazgowy ułomek miasta a jego historii, chociaż pozostaje zakryte u dołu widzialną tkanką codzienności. Zanurzone w głębinach fundamenty tudzież partery kamienic zyskują w jego wideo straszny charakter, niby w filmie grozy. Artysta stworzył w sąsiedztwie tym platformę przekazu, odzierając podwodne miejsce z tajemnicy, umieścił albowiem projekcję filmową w jednym spośród mieszkań w pobliżu kanału, w którym nurkował. Klucza aż do tej twórczości należy dążyć w złożonej relacji, jaką ustala płeć słaba z w szerokim zakresie pojętą nowoczesnością, ponieważ Orłowski w Wenecji wystąpił w charakterze kogoś totalnie niezauważalnego, nieobecnego, na marginesie rozgrywającego się spektaklu, jakim jest biennale, ciążące coraz to z większym natężeniem ku festynowej mnogości. Zanurzył się w ciszę, odnajdując przed momentem w ową stronę istotę miasta, którego tkanka jest natomiast delikatna, skoro osadzona na zalanych fundamentach. Płynność, nieszczelność, nieco nagrobny natura podwodnego świata mogłyby stanowić metaforę współczesnych stanów umysłu. Zanurzenie poniżej powierzchnię może istnieć symbolem tego, co wyparte zaś niechciane, czegoś, o czym lepiej nie mówić.

Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, jednakże jest to uproszczenie. Jego realizacje - które jego osoba tenże sam wiąże nieco z systemem otwartej rzeźby - nie są jeno komentarzami aż do pewnych założeń zaś problemów, lecz mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia i wobec tego pożądane byłoby skoncentrować się na konceptualnym charakterze jego prac, natomiast ich najważniejszymi cechami są ulotność zaś procesualność. Artysta występuje w nich jako poruszyciel liczony włącznie w obieg myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac wykonywać samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, także w sensie przestrzennym, jak oraz przenośnym: kompetencja stanowi gwoli niego teren myśli, który jest nieograniczony. Stąd też powinno się wkładać emfaza plus na aspekt site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii to stale nic bardziej błędnego genealogia konkretnej pracy, która zaplanowana jest na dziedzina wyjściowy hen poza samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą asocjować się spośród dziełami Josepha Beuysa, przede wszystkim ze względu na obywatelski sens wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, że Orłowski sytuuje się w ileś innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, dokąd wydarzanie jest dodatkowo transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych przez byt od czasu do czasu na cacy banalnego - tudzież lecz niezupełnie oczywistego. W działaniach polskiego artysty polityka zarysowuje się na planie dalszym niż obok Beuysa, jest aczkolwiek w pracy Orłowskiego duża kwant wrażliwości na znaki oraz symbole, na człowieczy cokolwiek i wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane w ciągu tego bytowania. Chciałoby się bezpośrednio nabazgrać o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, że będziesz przemawiał językiem zrozumiałym dla wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby charakter wesprzeć mogła niejaki nic bardziej błędnego gatunek porozumień, prawie lecz w głupocie kryło się wrażenie bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau spośród pewnością można odnieść do prac Orlowskiego, które tylko wprowadzają odmiana zamętu w dyskurs ściśle mówiąc zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom z większym natężeniem niż czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo instalacja „Klimatyzacja\" (2010) złożona była spośród oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia oraz połączonego ze światem pozagaleryjnym za pomocą przezroczystej rurki, za pomocą którą pszczoły mogły bez ograniczeń wlatywać i wydobywać się z ula, kontynuując osobisty przebieg pracy. Forma tej instalacji przywołuje tempo skojarzeń powiązanych spośród takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, a i spośród szerszą refleksją powyżej byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się przed momentem w ulim gnieździe2.
Goksopepini
Pracowity
 
Posty: 215
Dołączył(a): Wt, 5 lis 2013, 14:05
Lokalizacja: The Bahamas

orłowski

Postprzez Goksopepini » Pn, 11 lis 2013, 21:04

Najprostsze nieoczywiste. Płynna świat w twórczości Franciszka Orłowskiego Podczas 53. Biennale w Wenecji w 2009, Franciszek Orłowski spontanicznie wykonał akcję „Spadek\", filmując podczas nurkowania podwodne zakamarki domów. Tytuł biennale, „Making Worlds\", zainspirował go do eksploracji tego, co stanowi skrupulatny cząstka miasta tudzież jego historii, acz pozostaje zakryte pod spodem widzialną tkanką codzienności. Zanurzone w głębinach fundamenty i partery kamienic zyskują w jego wideo chmurny charakter, jak w filmie grozy. Artysta stworzył przy tym platformę przekazu, odzierając podwodne miejsce z tajemnicy, umieścił bowiem projekcję filmową w jednym z mieszkań w pobliżu kanału, w którym nurkował. Klucza do tej twórczości wypada rozglądać się w złożonej relacji, jaką ustala niewiasta z w szerokim zakresie pojętą nowoczesnością, bowiem Orłowski w Wenecji wystąpił w charakterze kogoś doskonale niezauważalnego, nieobecnego, na marginesie rozgrywającego się spektaklu, jakim jest biennale, ciążące co chwila bardziej pod adresem festynowej mnogości. Zanurzył się w ciszę, odnajdując przed momentem tam istotę miasta, którego tkanka jest pomimo tego delikatna, skoro osadzona na zalanych fundamentach. Płynność, nieszczelność, ileś nagrobny istota podwodnego świata mogłyby egzystować metaforę współczesnych stanów umysłu. Zanurzenie pod spodem powierzchnię przypadkiem istnieć symbolem tego, co wyparte a niechciane, czegoś, o czym lepiej nie mówić.

Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, jednak jest to uproszczenie. Jego realizacje - które jego osoba sam wiąże dość spośród systemem otwartej rzeźby - nie są zaledwie komentarzami do pewnych założeń oraz problemów, acz mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia zaś skutkiem tego powinno się skoncentrować się na konceptualnym charakterze jego prac, tymczasem ich najważniejszymi cechami są ulotność i procesualność. Artysta występuje w nich jak poruszyciel zawierający w sobie w krążenie myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac wykonywać samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, w podobny sposób w sensie przestrzennym, podczas gdy i przenośnym: sfera stanowi gwoli niego obszar myśli, kto jest nieograniczony. Stąd również wypada położyć akcent i na aspekt site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii owo zawsze lecz źródło konkretnej pracy, która zaplanowana jest na królestwo wyjściowy het wyjąwszy samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą kojarzyć się z dziełami Josepha Beuysa, zwłaszcza ze względu na społeczny istota wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, iż Orłowski sytuuje się w nieco innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, gdzie wydarzanie jest dodatkowo transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych z wykorzystaniem cokolwiek kiedy niekiedy do głębi banalnego - tudzież choć prawie oczywistego. W działaniach polskiego artysty polityka zarysowuje się na planie dalszym aniżeli u Beuysa, jest tymczasem w pracy Orłowskiego duża porcja wrażliwości na znaki zaś symbole, na ludzki coś a wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane w czasie tego bytowania. Chciałoby się wyraźnie napisać o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, że będziesz przemawiał językiem zrozumiałym dla wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby istota przynieść ulgę mogła pewien ale wręcz gatunek porozumień, niejako wprost przeciwnie w głupocie kryło się impresja bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau spośród pewnością wolno nawiązać aż do prac Orlowskiego, które dopiero co wprowadzają rodzaj zamętu w dyskusja naukowa w istocie zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom bardziej aniżeli czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo armatura „Klimatyzacja\" (2010) złożona była z oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia zaś połączonego ze światem pozagaleryjnym za pomocą przezroczystej rurki, za pośrednictwem którą pszczoły mogły bez ograniczeń wlatywać a wylatywać spośród ula, kontynuując swój tok pracy. Forma tej instalacji przywołuje tok skojarzeń powiązanych spośród takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, a dodatkowo z szerszą refleksją powyżej byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się przed chwilą w ulim gnieździe2.
Goksopepini
Pracowity
 
Posty: 215
Dołączył(a): Wt, 5 lis 2013, 14:05
Lokalizacja: The Bahamas

orłowski

Postprzez Goksopepini » Pn, 11 lis 2013, 21:05

Najprostsze nieoczywiste. Płynna faktyczność w twórczości Franciszka Orłowskiego Podczas 53. Biennale w Wenecji w 2009, Franciszek Orłowski spontanicznie wykonał akcję „Spadek\", filmując na przestrzeni nurkowania podwodne zakamarki domów. Tytuł biennale, „Making Worlds\", zainspirował go do eksploracji tego, co stanowi całkowity fragment miasta a jego historii, jednak pozostaje zakryte pod spodem widzialną tkanką codzienności. Zanurzone w głębinach fundamenty zaś partery kamienic zyskują w jego wideo gniewny charakter, na kształt w filmie grozy. Artysta stworzył w sąsiedztwie tym platformę przekazu, odzierając podwodne lokalizacja z tajemnicy, umieścił jako że projekcję filmową w jednym spośród mieszkań w pobliżu kanału, w którym nurkował. Klucza aż do tej twórczości trzeba wypatrywać w złożonej relacji, jaką ustala pani z w szerokim zakresie pojętą nowoczesnością, dlatego że Orłowski w Wenecji wystąpił w charakterze kogoś w pełni niezauważalnego, nieobecnego, na marginesie rozgrywającego się spektaklu, jakim jest biennale, ciążące raz po raz w wyższym stopniu w odniesieniu do festynowej mnogości. Zanurzył się w ciszę, odnajdując tylko tam istotę miasta, którego tkanka jest jednakże delikatna, ponieważ osadzona na zalanych fundamentach. Płynność, nieszczelność, nieco grobowy charakter podwodnego świata mogłyby znajdować się metaforę współczesnych stanów umysłu. Zanurzenie poniżej powierzchnię przypadkiem istnieć symbolem tego, co wyparte i niechciane, czegoś, o czym lepiej nie mówić.

Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, tymczasem jest owo uproszczenie. Jego realizacje - które jego osoba już sam wiąże dość spośród systemem otwartej rzeźby - nie są jeno komentarzami aż do pewnych założeń tudzież problemów, wprawdzie mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia oraz skutkiem tego pożądane byłoby skupić się na konceptualnym charakterze jego prac, jednak ich najważniejszymi cechami są ulotność oraz procesualność. Artysta występuje w nich jak poruszyciel liczony włącznie w krążenie myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac robić samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, również w sensie przestrzennym, kiedy natomiast przenośnym: sfera stanowi dla niego kompetencja myśli, który jest nieograniczony. Stąd również trzeba stawiać podkreślenie dodatkowo na cecha site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii owo zawsze przeciwnie genealogia konkretnej pracy, która zaplanowana jest na królestwo wychodzący hen prócz samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą kojarzyć się z dziełami Josepha Beuysa, głównie ze względu na społeczny przesłanie wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, iż Orłowski sytuuje się w nieco innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, gdzie wydarzanie jest plus transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych z wykorzystaniem byt od czasu do czasu na wskroś banalnego - a jednakże prawie oczywistego. W działaniach polskiego artysty gra polityczna zarysowuje się na planie dalszym aniżeli tuż przy Beuysa, jest wszelako w pracy Orłowskiego duża część wrażliwości na znaki natomiast symbole, na człowieczy cokolwiek zaś wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane podczas tego bytowania. Chciałoby się wręcz skreślić o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, iż będziesz przemawiał językiem zrozumiałym dla wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby istota wspomóc mogła pewien na odwrót rodzaj porozumień, bez mała wręcz przeciwnie w głupocie kryło się wrażenie bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau spośród pewnością można oprzeć się aż do prac Orlowskiego, które właśnie wprowadzają gatunek zamętu w dyskurs ano zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom bardziej aniżeli czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo instalacja „Klimatyzacja\" (2010) złożona była spośród oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia tudzież połączonego ze światem pozagaleryjnym w środku pomocą przezroczystej rurki, za pomocą którą pszczoły mogły swobodnie wlatywać tudzież wydobywać się z ula, kontynuując swój bieg pracy. Forma tej instalacji przywołuje bieg skojarzeń powiązanych z takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, zaś oraz z szerszą refleksją powyżej byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się tylko w ulim gnieździe2.
Goksopepini
Pracowity
 
Posty: 215
Dołączył(a): Wt, 5 lis 2013, 14:05
Lokalizacja: The Bahamas

steatuermPN

Postprzez Hegeusersette » Śr, 13 lis 2013, 16:49

Hegeusersette
Pracowity
 
Posty: 179
Dołączył(a): Śr, 13 lis 2013, 15:12

steatuermPN

Postprzez Hegeusersette » Śr, 13 lis 2013, 16:52

Hegeusersette
Pracowity
 
Posty: 179
Dołączył(a): Śr, 13 lis 2013, 15:12

Postprzez » Śr, 13 lis 2013, 16:52

 

Poprzednia stronaNastępna strona

Powrót do Wycieczki

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 1 gość

cron